Cambio Climatico I - Protocolo De Kioto

Protocolo De Kioto

Os gobernos acordaron en 1997 o Protocolo de Kioto do Convenio Marco sobre Cambio Climático da ONU (UNFCCC).O acordo entrou en vigor o 16 de febreiro de 2005, só despois de que 55 nacións que suman o 55% das emisións de gases de efecto invernadoiro ratificárono. Na actualidade 166 países ratificárono.

O obxectivo do Protocolo de Kioto é conseguir reducir un 5,2% as emisións de gases de efecto invernadoiro globais sobre os niveis de 1990 para o período 2008-2012. Este é o único mecanismo internacional para empezar a facer fronte ao cambio climático e minimizar os seus impactos. Para iso contén obxectivos legalmente obrigatorios para que os países industrializados reducan as emisións dos 6 gases de efecto invernadoiro de orixe humana.

A Unión Europea comprometeuse a reducir as súas emisións totais medias durante o período 2008-2012 nun 8% respecto das de 1990. No entanto, a cada país outorgóuselle unha marxe distinta en función de diversas variables económicas e ambientais , de maneira que devandita repartición acordouse da seguinte maneira na Unión Europea: Alemaña (-21%), Austria (-13%), Bélxica (-7,5%), Dinamarca (-21%), Italia (-6,5%), Luxemburgo (-28%), Países Baixos (-6%), Reino Unido (-12,5%), Finlandia (-2,6%), Francia (-1,9%), España (+15%), Grecia (+25%), Irlanda (+13%), Portugal (+27%) e Suecia (+4%).
Pola súa banda, España converteuse no país membro que menos posibilidades ten de cumprir o pactado.

España, desde 1990, obtivo un crecemento económico espectacular, traducíndose este último nun aumento do transporte e ou consumo enerxético dás familias e a industria. Ou consumo enerxético é directamente proporcional ao desenvolvemento económico e ou nivel de emisións de CO2 é proporcional ao consumo enerxético. Por iso, dentro dun mercado libre e competitivo na Unión Europea, España está en desigualdade de condicións con respecto ao resto de países. Ademais, bastante afastada dous seus compromisos, é ou segundo país mundial en produción de enerxía eólica e ou país referencia en % de enerxía renovable sobre a total consumida. Ou obxectivo de España debe ser ou de seguir este camiño de aumento de renovables, aumentar a eficiencia e razonabilidad dous consumos e esixir a igualdade en limites de cantidades de CO2 por habitante e ano cos demais países dá Unión Europea. Quizais tamén aumentar a xeración de enerxía nuclear, sempre barata aínda que co problema dous residuos nucleares, nos termos nos que se limitan as enerxías renovables.

As chamadas Partes (membros da CMNUCC) reuníronse por primeira vez para o seu seguimento en Montreal, Canadá, en 2005, onde se estableceu o chamado Grupo de Traballo Especial sobre os Futuros Compromisos das Partes do Anexo I no marco do Protocolo de Kioto, orientado aos acordos a tomar para despois de 2012.

En decembro de 2007, en Bali, Indonesia, levou a cabo a terceira reunión de seguimento, así como o 13ª cume do clima, co foco posto nas cuestións post 2012. Chegouse a un acordo sobre un proceso de dous anos, ou folla de ruta de Bali, que ten como obxectivo establecer un réxime post 2012 na XV Conferencia sobre Cambio Climático, de decembro de 2009, en Copenhague, Dinamarca.

Esa "folla de ruta" compleméntase co Plan de Acción de Bali, que identifica catro elementos crave: mitigación, adaptación, finanzas e tecnoloxía. O Plan tamén contén unha lista non exhaustiva de cuestións que deberán ser consideradas en cada unha destas áreas e pide o tratamento de unha visión compartida para a cooperación a longo prazo.