viernes, 11 de diciembre de 2009

Cambio Climático II - Protocolo De Copenhague

Camiño ao Protocolo de Copenhague / Cume do Clima 2009

Os acordos do Cume da ONU sobre o cambio climático de Bali 2007 abriron o camiño cara ao cume de Copenhague 2009 (Do 7 ao 18 de decembro de 2009).

En Copenhague hase de negociar un novo Protocolo que substitúa en 2012 ao de Kyoto. Pode ser a última oportunidade para evitar un cambio climático que se nos escape definitivamente das mans.

Tras a negociación en Bangkok e Barcelona, a UE defenderá na Conferencia das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático, que se celebra en Copenhague, un acordo ambicioso para evitar que o quecemento global alcance niveis desastrosos. Na súa reunión de novembro os gobernantes europeos decidiron contribuír a un fondo para axudar aos países en desenvolvemento na súa loita contra o cambio climático, aínda que sen especificar cifras concretas.

Con todo, segundo o presidente Barroso, a UE está preparada para pagar o seu parte da factura, que se estima alcanzará 100 mil millóns de euros anuais en 2020. Como primeiro paso, a Comisión propón unha achega inicial de 5.000 a 7.000 millóns de euros anuais até 2012.

Os líderes mundiais reúnense en decembro en Copenhague para forxar un acordo que suceda ao Protocolo de Kyoto. Aprobado polos países desenvolvidos en 1997, o Protocolo obriga aos asinantes a reducir as súas emisións un 5% en relación cos niveis de 1990.

A Conferencia ha ir precedida de varias roldas de negociacións preparatorias en Bonn, Bangkok e Barcelona. Agora que os principais contaminantes como China e a EE.UU. tamén anuncian os seus propios esforzos, a UE ve moitas posibilidades de que en Copenhague se chegue a un acordo significativo.


A UE xa decidiu unha redución mínima do 20% en 2020, en relación cos niveis de emisións de 1990. Esa porcentaxe elevaríase ao 30% si outros países asumisen un compromiso equivalente.

Nun recente encontro con dirixentes empresariais, Barroso instou a non esperar á firma dun novo tratado. "Hai que facer algo agora porque o cambio climático é cousa do presente", afirmou.




Os achados recentes máis importantes respecto do cambio climático son:

  • Aumento nas emisións de gases de efecto invernadoiro.
  • As recentes temperaturas globais indican quecemento debido ás actividades humanas.
  • Aceleración no derretimiento de capas, casquetes e glaciares de xeo.
  • Diminución rápida do xeo mariño do Ártico.
  • Subestimación do aumento no nivel do mar: Os satélites mostran un aumento mundial do nivel do mar.

  • Revisión do prognóstico do nivel do mar: O límite superior de aumento do nivel do mar para o 2100 estimouse en dous metros. O nivel do mar continuará aumentando por
  • séculos despois de estabilizadas as temperaturas globais.

  • A demora na acción expón a un dano irreversible: Moitos elementos vulnerables do sistema climático poderían ser forzados a un cambio abrupto e irreversible si o quecemento continúa como o fixo até agora durante este século.

jueves, 10 de diciembre de 2009

Cambio Climatico I - Protocolo De Kioto

Protocolo De Kioto

Os gobernos acordaron en 1997 o Protocolo de Kioto do Convenio Marco sobre Cambio Climático da ONU (UNFCCC).O acordo entrou en vigor o 16 de febreiro de 2005, só despois de que 55 nacións que suman o 55% das emisións de gases de efecto invernadoiro ratificárono. Na actualidade 166 países ratificárono.

O obxectivo do Protocolo de Kioto é conseguir reducir un 5,2% as emisións de gases de efecto invernadoiro globais sobre os niveis de 1990 para o período 2008-2012. Este é o único mecanismo internacional para empezar a facer fronte ao cambio climático e minimizar os seus impactos. Para iso contén obxectivos legalmente obrigatorios para que os países industrializados reducan as emisións dos 6 gases de efecto invernadoiro de orixe humana.
A Unión Europea comprometeuse a reducir as súas emisións totais medias durante o período 2008-2012 nun 8% respecto das de 1990. No entanto, a cada país outorgóuselle unha marxe distinta en función de diversas variables económicas e ambientais , de maneira que devandita repartición acordouse da seguinte maneira na Unión Europea: Alemaña (-21%), Austria (-13%), Bélxica (-7,5%), Dinamarca (-21%), Italia (-6,5%), Luxemburgo (-28%), Países Baixos (-6%), Reino Unido (-12,5%), Finlandia (-2,6%), Francia (-1,9%), España (+15%), Grecia (+25%), Irlanda (+13%), Portugal (+27%) e Suecia (+4%).
Pola súa banda, España converteuse no país membro que menos posibilidades ten de cumprir o pactado.


España, desde 1990, obtivo un crecemento económico espectacular, traducíndose este último nun aumento do transporte e ou consumo enerxético dás familias e a industria. Ou consumo enerxético é directamente proporcional ao desenvolvemento económico e ou nivel de emisións de CO2 é proporcional ao consumo enerxético. Por iso, dentro dun mercado libre e competitivo na Unión Europea, España está en desigualdade de condicións con respecto ao resto de países. Ademais, bastante afastada dous seus compromisos, é ou segundo país mundial en produción de enerxía eólica e ou país referencia en % de enerxía renovable sobre a total consumida. Ou obxectivo de España debe ser ou de seguir este camiño de aumento de renovables, aumentar a eficiencia e razonabilidad dous consumos e esixir a igualdade en limites de cantidades de CO2 por habitante e ano cos demais países dá Unión Europea. Quizais tamén aumentar a xeración de enerxía nuclear, sempre barata aínda que co problema dous residuos nucleares, nos termos nos que se limitan as enerxías renovables.


As chamadas Partes (membros da CMNUCC) reuníronse por primeira vez para o seu seguimento en Montreal, Canadá, en 2005, onde se estableceu o chamado Grupo de Traballo Especial sobre os Futuros Compromisos das Partes do Anexo I no marco do Protocolo de Kioto, orientado aos acordos a tomar para despois de 2012.

En decembro de 2007, en Bali, Indonesia, levou a cabo a terceira reunión de seguimento, así como o 13ª cume do clima, co foco posto nas cuestións post 2012. Chegouse a un acordo sobre un proceso de dous anos, ou folla de ruta de Bali, que ten como obxectivo establecer un réxime post 2012 na XV Conferencia sobre Cambio Climático, de decembro de 2009, en Copenhague, Dinamarca.

Esa "folla de ruta" compleméntase co Plan de Acción de Bali, que identifica catro elementos crave: mitigación, adaptación, finanzas e tecnoloxía. O Plan tamén contén unha lista non exhaustiva de cuestións que deberán ser consideradas en cada unha destas áreas e pide o tratamento de unha visión compartida para a cooperación a longo prazo.