Teorías Sobre A Orixe Do Universo

A teoría heliocéntrica de Aristarco de Samos alcanzou relativo éxito durante o século III a.C. Este home grego foi uns dos sabios de Alexandría e un dos primeiros en falar dun sistema onde o sol de situaba no centro e os demais planetas, viraban ao seu ao redor. Os seus traballos foron comentados por Arquímedes nun libro chamado "O Arenario".

Teoría Xeocéntrica.

A estrutura do Universo elaborada no século II d.C. polo astrónomo grego Claudio Ptolomeo. A teoría de Tolomeo mantiña que a Terra está inmóbil e atópase no centro do Universo; o astro máis próximo á Terra é a Lúa e segundo ímonos afastando, están Mercurio, Venus e o Sol case en liña recta, seguidos sucesivamente por Marte, Júpiter, Saturno e as chamadas estrelas inmóbiles.

Para explicar os diversos movementos dos planetas, o sistema de Tolomeo describíaos formando pequenas órbitas circulares chamadas epiciclos, os centros dos cales viraban ao redor da Terra en órbitas circulares chamadas deferentes.

Teoría Heliocéntrica.

De Nicolás Copérnico En 1543 d. C. o astrónomo Nicolás Copérnico publicou un libro chamado "A Revolución das Esferas Celestes", onde dá a coñecer a súa teoría. Esta determinaba que o sol estaba colocado no centro e todos os planetas situábanse ao seu ao redor. Tamén afirmaba que os planetas tiñan movementos circulares uniformes.

A teoría de Copérnico postulaba un universo geocéntrico no que a Terra se atopaba estática no centro do mesmo, rodeada de esferas que viraban á súa ao redor. Dentro destas esferas atopábanse (ordenados de dentro cara a fóra): a Lúa, Mercurio, Venus, o Sol, Marte, Júpiter, Saturno e, finalmente, a esfera exterior na que estaban as chamadas estrelas fixas.

O alemán Johannes Kepler descubriu que as órbitas dos planetas eran elipses observando o planeta Marte, e comparando estas observacións con anteriores realizadas polo astrónomo dinamarqués Ticho Brahe. Este alemán tamén descubriu as leis do movemento planetario.

O italiano Galileo Galilei observou por primeira vez, manchas no sol, cráteres na lúa, os grandes satélites de Júpiter e os aneis de Saturno, que non chegou a distinguir con precisión. Ao descubrir as fases do planeta Venus, descubriu experimentalmente que este viraba ao redor do sol. Leste foi o argumento decisivo para confirmar a teoría de Copérnico.

Teoría do universo estático e uniforme.

Esta teoría foi formulada por Isaac Newton no século XIX. Este matemático inglés expuxo as leis de gravitación universal. Ademais, deu explicación ás leis do movemento formuladas por Kepler.

Modelo en expansión.

A hipótese dun universo en fase de expansión xurdiu como consecuencia natural da observación do corremento hacia o vermello das radiacións galácticas, aínda que certas teorías derivadas das leis da relatividade e elaboradas por Willem de Sitter, Hermann Weyl y Alexander Friedmann anticiparan modelos dinámicos do universo. Finalmente, en 1928 Georges Lemaitre construiu un modelo en expansión por medio do cal era posible predicir teóricamente a ley do corremento ao vermello de Hubble.

Durante a segunda mitade do século XX, a maioría das escolas científicas optaron pola hipótese dun universo dinámico en actual fase de expansión orixinado a partir dun estado de densidade e temperatura que estalou nunha explosión, o mencionado big-bang.

Outra teoría expansionista é a do universo pulsante, e di que o universo expándese e contráese en ciclos de millóns de anos.

Modelo estacionario.

Durante as décadas de 1930 e 1940, a visión dun universo en expansión cobrou forza pola confirmación empírica das observacións de Hubble. Sen embargo, un segundo método de aproximación que defendía a necesidade de búsqueda dun modelo de universo previa á consideración de calquera teoría física cristalizó no postulado de outros sistemas, dos que o máis conocido foi o modelo estacionario, elaborado por Hermann Bondi y Thomas Gold, e desarrollado por Fred Hoyle. Este modelo defende dous ideas fundamentales: el universo presenta o mismo aspecto para todo observador en cualquier instante do tiempo, e a dualidade materia-enerxía atópase en continua creación en cualquier rexión do mesmo, o que nega a existencia dunha orixe e unha tendencia evolutiva xeneralizada do universo.

conflito relixión-ciencia

Nace o conflito Ciencia-Relixión.

Nicolás Copérnico, un padre católico. Corría o ano 1543.

Na súa obra, titulada Sobre as revolucións.Dos orbes celestes, afirmaba que ou centro do sistema solar era ou sol , non a terra. Copérnico realizou ou estudo do sistema xeocéntrico que colocaba á terra no centro do universo.

Ao principio había poucos indicios do conflito que xurdiría posteriormente. Por unha banda Copérnico fora discreto ao presentar as súas ideas e , doutra banda, a conciencia relixiosa adoptara que todos os corpos celestes tiñan como centro o noso planeta.

Parecían ser máis tolerantes coa especulación científica relixiosa.Cando por fin Copérnico publicou o seu libro , un medorento editor redactou o prefacio no que presentaba a teoría heliocéntrica ao concepto de que a mesma vira en torno ao sol como un ideal matemático, non necesariamente como unha verdade astronómica.

O seguinte participante do conflito foi o italiano Galileo.

A diferenza de Copérnico, Galileo era intrépido e vehemente ao expor as súas ideas. Fixo un ambiente relixioso mais hostil, pois para ese tempo a conciencia relixiosa declarouse en contra da teoría copernicana. Por iso cando Galileo sostivo que o sistema heliocéntrico non só era correcto, senón que estaba en harmonía das escrituras , a Igrexa considerou que aquilo se achegaba relixiosamente a unha herejía.

En 1916 a conciencia relixiosa ordenoulle que deixase de queimar a teoría Copernicana, e silenciouno por algún tempo, ata foi condenado a cadea perpetua. Estes sucesos demostran ese conflito entre a ciencia e a conciencia relixiosa.

En la actualidad.

Un dos conflitos que máis influencia está exercendo sobre os destinos da humanidade é aquel que hai entre a relixión e a ciencia.

As relixións de fe dependen de verdades non verificables no ámbito científico , que a miúdo entran en conflito cos modelos e a visión científica , que á súa vez nos conduciu a un mundo mecánico, sen intelixencia, sen propósito, un mundo incriblemente complexo, pero sen significado.

Moitas persoas hoxe en día atópanse nunha situación onde non hai máis de onde escoller, ou cren no big bang e a evolución das especies (ciencia) ou cren nas sacras escrituras(relixión). En todo caso, así se queira convivir con ambas, non resulta fácil pór a unha á beira da outra.

Este é o dilema para moitas persoas pertencentes a estas relixións de verdade revelada, ou quedan coa verdade que foi revelada fai centos de anos, conxelada, fosilizada, en conflito cun mundo que cambia, ou dan un salto ao mundo moderno? de verdades descritivas, estatísticas, probabilidades, ecuacións e un enigmático azar.